خاکستریِ سرد ِ سرد
پیکرم، چون یک قارچ ِ سمی ، در دخمه ی ِ فراموشی ها
و ذهنم ، دریای ِ بی ته ِ افکار ِ غبار آلود
در این میان در عجبم ،
تو : خوب ِ مطلق ِ تا ابد ، پاک
در این شیطان ِ مجسّم ،
- در تار و پود ِ زندگی ِ من -
چه می کنی !؟
+ سر به عصیان دارم ...
پروانه صفت چشم به او دوخته ام ...
از سوختن هراسی ندارم ، آخرین بار ققنوس وار ، رسته ام ...نظرات شما عزیزان: